آن را که سخن سبز کند خضر زمان است

از صبر، عقیقی که مرا زیر زبان است

یک چشم زدن، تیر در آغوش کمان است

برگی است که لرزان دلش از بیم خزان است

موجی است سبکسیر که بر آب روان است

کز سختی ایام، مرا سنگ فسان است

گر دولت بیدار بود، خواب گران است

تیری که بود راست در آغوش نشان است

پیری چه کند با دل آن کس که جوان است؟

رحم است بر آن دل که گرفتار جهان است