گل بس که شرم ازان رخ پر خط و خال داشت

از چشم دام می کند امروز خوابگاه

فیروز جنگ گشت دل شیشه بار ما

زیر سیاه خیمه لیلی نشسته بود

جز دود دل نچید گلی از وصال شمع

امروزه خنده طرح به گلزار می دهد