از جهان تا رشته تابی دسترس باشد ترا

چند از آمیزش دریای وحدت چون حباب

تا تو می لرزی به تار و پود هستی همچو موج

چشم بی شرم تو سیری را نمی داند که چیست

چون شرر در سنگ، بی برگی ترا دارد ضعیف

می شوی افتاده تر، هر چند برخیزی ز جا

شرم دار از حق، منال از بی کسی چون ناکسان

از گرفتاران خود، صیاد می گیرد خبر

آرزو کرده است آبستن ترا همچو زنان

صرف در پرداز دل کن قوت بازوی خویش