ترک خودی مراد ز قطع مراحل است

آب ستاده رشته برون آورد ز پا

یکرنگ دل چو شد تن خاکی گهر شود

دست از خودی بشوی که در دفتر وجود

شهرت بود ز ریزش اگر مطلب کریم

در زیر سقف چرخ نفس راست ساختن

گیراترست خلق خویش از خون بیگناه

چون زخم، سینه چاک برون می دود ز پوست

گفتار جاهلان ز شنیدن بود فزون

با قامت خمیده جوانانه زیستن

تسلیم شو که عقده دل را گشادگی

صبح از ستاره ساخت تهی دامن فلک

از خوشه راز دانه مستور فاش شد

از خاک دلنشین نتوان برگرفت دل

صائب هزار بار به از عقل ناقص است