ز اضطراب دل آن زلف تابدار شکست

ادب گزین که چو منصور هر که شوخی کرد

چو غنچه هر که به لخت جگر قناعت کرد

نفس ز سینه من زخمدار می آید

سپند آتشم از جوش خون گل، که مباد

به اشک تاک بشویید زخمهای مرا

چنان ز شوکت حسن تو انجمن شد تنگ

دلم شکست ز گرد ملال، طالع بین

که دیده است ظفر از شکستگان باشد؟

ز اضطراب دل ایمن چسان شوم صائب؟