ساقی از رطل گرانسنگی سبکدل کن مرا

وادی سرگشتگی در من نفس نگذاشته است

رفته است از کار چون زلف تو دستم عمرهاست

دور باش من بود بس بی قراری چون سپند

تیزی تیغ است بر قربانیان عید دگر

از برای امتحان چندی مرا دیوانه کن

بنده را گستاخ می سازد حضور دایمی

جای من خالی است در وحشت سرای آب و گل