که برگ عیش جنون، بویی از بهار بس است

که خونبهای حنا، پای بوس یار بس است

که مزدکار من از عشق، ذوق کار بس است

که خاکساری من، گرد من حصار بس است

مرا ز وعده او، ذوق انتظار بس است

مرا گرفتن عبرت ز روزگار بس است

سبک عنانی آن زلف تابدار بس است

پی شکستن این قلب، یک سوار بس است

چو داغ لاله ز خون جگر حصار بس است