که جای نغمه شرار از زبان بلبل ریخت

نمک به خنده گل بس که شور بلبل ریخت

که شبنم آب مکرر به چهره گل ریخت

که پیچ و تاب طراوت ز زلف سنبل ریخت

که هر که چید گل از باغ، خون بلبل ریخت

عرق ز چهره ساقی مگر درین مل ریخت؟

که کوه طور به صحرا ازین تزلزل ریخت

که رنگ شرم و حیا لاله لاله از گل ریخت

که بارها دم تیغ از من از تحمل ریخت

که همچو برگ: خزان دیده، بال بلبل ریخت

که سیل گریه من صد هزار ازین پل ریخت

ز آفتاب اگر رنگ چهره گل ریخت

که زهر در قدح من به صد تأمل ریخت

مرا که برگ سفر در قدم توکل ریخت

که زر به دامن گلچین به رغم بلبل ریخت