دل آسوده بود قافله گاهی که مراست

چون حباب از سر پوچ است کلاهی که مراست

خونی برق بود مشت گیاهی که مراست

پر برآرد به هوای پر کاهی که مراست

تا به گوهر نرسد رشته آهی که مراست

که شب قدر بود روز سیاهی که مراست

رخ چون ماه مگردان ز نگاهی که مراست

پیش رحمت چه بود گرد گناهی که مراست

کیست تا تیغ شود پیش سپاهی که مراست؟

غیر بال وپر خود نیست پناهی که مراست