سر به جیب خویش دزدیدم، کلاهی شد مرا

در گذار سیل بودم، داشتم تا خانه ای

دستگاه عیش بر من خواب راحت تلخ داشت

غیر حق کردم فرامش هر چه در دل داشتم

شور دریای جهان وقت مرا شوریده داشت

بی ندامت برنیامد یک نفس از سینه ام

هیچ کس را از عزیزان دل به حال من نسوخت

تا به چشم نور وحدت سرمه بینش کشید

تا گشودم دیده انصاف، هر داغ پلنگ

تا نظر بر خامه نقاش افکندم ز نقش

خامشی از کرده های بد به فریادم رسید

تا به خط عنبرین شد دیده من آشنا

صائب از مکر جهان بی وفا غافل شدم