آسمان از شور دلهای کباب آسوده است

صبح محشر بی سبب ما را به دیوان می کشد

دل نسوزد عشق را بر گریه های آتشین

عشق را پروای چشم عیبجوی نقل نیست

با تهی چشمان ندارد اضطراب عشق کار

از خیال آسوده گردد دیده ارباب فکر

کهنه اوراق دل ما قابل ترتیب نیست

هر که ما را ایمن از بیداد گردون دید، گفت

در شبستانی که من محو تجلی گشته ام

کار خار پا کند زر در کف دریا دلان

نیست حاجت حسن ذاتی را به خال عارضی