به رنگ دولت صاحبقران عهد، جوان

رقوم فتح و ظفر همچو جوهرست عیان

ازان نمی شود از کارزار روگردان

بحق ز پادشهان اوست سایه یزدان

یکی است کعبه مقصود در تمام جهان

بلند نام ز سبابه می شود ایمان

رسد به هر که شکستی ز خسروان زمان

ز پرتو نظر آفتاب نورافشان

ندید شاهسواری چو او درین میدان

قلم شود به کف بحر پنجه مرجان

ز هفت پشت عدو سر برآورد پیکان

چو صفحه ای که بر او خط کشند اهل بیان

کمر ز کاهکشان بسته است از دل و جان

مطیع جلوه یکران اوست دور زمان

چو آفتاب بود از جبین صبح عیان

به دست و پای عزیمت نهاد بند گران

ز بیم تیغ کجش خسروان ملک ستان

بسیط روی زمین از بساط امن و امان

ز شادمانی دوران شاه گشت جوان

به جای آب در او جوی شیر گشت روان

ز بس به دولت او آرمیده است جهان

ز حلم سایه کند گر بر این بلند ایوان

ز بس که منتظم از عدل اوست وضع جهان

چو پسته از رحم پوست با لب خندان

که بی نیاز شد از تلخرویی عمان

ز استقامت دوران آن مسیح زمان

قبای چرخ که بر خاک می کشد دامان

در آن دیار که حفظش دهد صلای امان

شود ز شرم کرم جبهه اش ستاره فشان

بهار عنبر سارا شود سفیدی آن

کند ز دیده خورشید جوی اشک روان

چو رود نیل شود شاخ شاخ در یک آن

چو آب آینه آسوده گردد از طوفان

ز صلب خاره زند شعله سر بریده زبان

که طفل شیر کشیده است دست از پستان

که چون شرر شده در صلب کوهسار نهان

دهن به خنده چو سوفار واکند پیکان

به عهد راستی او بنان کج قلمان

چه بابر و چه همایون چه خسرو توران

کمر شکسته دمد نیشکر ز هندستان

به زندگی ز سر تخت و تاج، شاهجهان

ز آستانه او هر که گشت روگردان

چو عزم حلقه ربایی کند به نوک سنان

شرار، سیر کند بی خطر در آب روان

که تا به دامن محشر نمی شود ویران

کند چو صبح پریشان به چهره خندان

گره ز شاخ غزالان به ناخن و دندان

چو مرغ بی پر و بال است عاجز از طیران

همیشه گرد زمین تا فلک کند دوران