شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
حکایت شمارهٔ ۳۶
سعدی
سعدی( باب دوم در اخلاق درویشان )
154

حکایت شمارهٔ ۳۶

درویشی به مقامی در آمد که صاحب آن بقعه کریم النفس بود. طایفه اهل فضل و بلاغت در صحبت او هر یکی بذله و لطیفه همی گفتند.
درویش راه بیابان کرده بود و مانده و چیزی نخورده.
یکی از آن میان به طریق ظرافت گفت: تو را هم چیزی بباید گفت.
گفت: مرا چون دیگران فضل و ادبی نیست و چیزی نخوانده ام به یک بیت از من قناعت کنید.
همگان به رغبت گفتند: بگوی!
گفت:
من گرسنه در برابرم سفره نان
همچون عزبم بر در حمام زنان
یاران نهایت عجز او بدانستند و سفره پیش آوردند.
صاحب دعوت گفت: ای یار! زمانی توقف کن که پرستارانم کوفته بریان می سازند.
درویش سر بر آورد و گفت:
کوفته بر سفره من گو مباش
گرسنه را نان تهی کوفته است