جانا، دلم ز فرقت تو خون همی شود

خون کرده ای دلم ، نه نخستین کسی منم

لیلی شدی بحسن و مرا در هوای تو

رویم چو زر پخته شدست وز چشم من

من مفلسم و لیک ز روی وز چشم من

با روی چون بهاری وزین روی چون بهار

مسکین تنم ز هجر تو محنت همی کشد

آن طبع مهربان تو با من بدین صفت

ماو جناب شاه ، که بخت هنروران

خورشید خسروان ملک اتسز ، که ملک او

شاهی ، که روز حرب ز خون عدوی او

دستش باصطناع چو دریا همی بود

ایام اهل دانش و اوقات اهل شرع

ای خسروی، که روز ملاقات خاک دشت

تأیید با لوای تو وصلت همی کند

رأی تو نور زهرهٔ از هر همی دهد

از باد کینهٔ تو چو اوطان عادیان

اسلام را بشرکت تیغ تو قوتست

صد نکته از بدایع و صد بذله از علوم

از فتنهٔ سپاه بلا در امان بود

ایام را رسوم تو رونق همی دهد

شاها، خدایگانا، بی جان تو تنم

از بسکه اهل علم بصدرت شدند جمع

از دست حادثات زمانه دلم زبون

ای لطف پادشاه ، نظری کن که بیگناه

وی طاهر حسن ، برون ران که بی سبب

تا بی قلم بصنع الهی بر آسمان

بادی تو بر سریر جلالت ، که خصم تو