تویی که تیغ ترا شد مسخر آتش و آب

چه باک از آتش و آبت ؟ که چون خلیل و کلیم

حسام تست ، که اندر مواقف پیکار

ز کین و مهر تو گشته محقق اندوه و لهو

اگر بر آتش و بر آب بنگرد خلقت

وگر بر آتش و بر آب بگذری، گردد

بجنب جاه و جلال تو پست زهره و ماه

ز بیم تیغ و سنان چو آتش و آبت

فگنده در کف پیمان تو دل اختر و چرخ

همان کند فزع تیغ و هیبت رمحت

همه علوم جهان مضمرست در دل تو

عجب نباشد ، اگر ساخته شوند بطبع

فلک نباشد با تو برادر اندر قدر

بر کمال محل و وفور مکرمتت

چو باد خاک بسر بر کنند ، عاجز وار

مخالفان ترا سال و مه بکینه و خشم

بوقت سوختن و ساختن علی التحقیق

بر ضیای ضمیر و صفای خاطر تو

ز بس عنا و بکا ، حاسد ترا دادند

کسی که نقص تو خواهد نوشت بر دفتر

چو تو بکینه بر آهختی از نیام حسام

در آن زمان که ز شمشیر صفدران گیرد

زبان ها زده و موج ها بر آورده

یلان معرکه و سرکشان هیجا را

در آن مقام بر اشخاص دشمنان باری

اگرت آتش و آب این زمان بپیش آیند

خدایگانا ، تا کی ز حرب ؟ کز تیغت

بخواه ساغر پر می ، چنانکه طیره شوند

همیشه باد ز تف دل و نم دیده

نصیب حاسد و قسم ولیت در عقبی