چنین کنند بزرگان چو کرد باید کار

که راستگوی تر از نامه تیغ او بسیار

شود پذیرۀ دشمن بجستن پیکار

نه فال گوی بکار آیدش نه خواب گزار

زمانه گشته مر او را دلیل و ایزد یار

سپهر تاختن و مار زخم و مور شمار

به پای آهو و کبر پلنگ و قد چنار

همه سپه شکن و دیو بند و شیر شکار

هوا چو آتش و گرد اندرو بجای شرار

بشب ز پشه در و بد توان گرفت قرار

نه پشه بود و نه گرما ، نه زین دو هیچ آثار

بفال اختر نیک و بنصرت دادار

مصاف لشکر او همچو کوه وقت بهار

همه هوا شده از عکس جامه شان فرخار

ز توده توده سر و کوه کوه زین افزار

در آن دیار نماند از مخالفان دیار

هر آنکسی که برست از نهنگ جان او بار

چو بر گذشت از آن آب شاه موسی وار

کلاه و ترکش وزین و دراعه بود انبار

نخواهد آمد جز های های و نالۀ زار

بروی دشت و بیابان فرو شدست آغار

شکسته پشت و گرفته گریغ را هنجار

اگر چه تنش درستست هست جان بیمار

بچشمش اندر تیرست اگر بود بیدار

گمان برد که همی خورد بر جگر مسمار

وگر گنه کند آوخ بودش استغفار

وگر جواب دهد ، گوید : ای ملک ! زنهار

که تنگ بود ز انبوهشان بلاد و قفار

بهر رهی و بهر برزنی قطار قطار

سخن نمایم عاجز شود درو گفتار

بگنجها در مست و بتنگها دینار

شمار گیر نداند شمار زرّ عیار

زمین ز تودۀ یاقوت سرخ چون گلنار

شده نسیم صبا همچو طلبۀ عطار

سلاح نغز و پریچهرگان گلرخسار

ز بهر نصرت دین محمد مختار

مقام قرمطیان بود و معدن کفار

چنان کجا صفت روشنی نصیب نهار

نصیب دشمن او مرگ و محنت و تیمار

برو برآمده و گفته عنصری اشعار