آه ای زلال گرم

ای روح آفتاب

ای جوهر تجلی الماس و آینه

ای آهن گداخته ، ای آتش مذاب

از دگمه های مخملی سینه های نرم

رفتار کودکانه ی خود را مکن دریغ

بگذار تا دهان تر شیرخوار تو

زان دگمه ها بنوشند شیر بلوغ را

آنگاه ، با لبان کف آلوده بستر

از سینه های شسته ، لعاب فروغ را

بگذار تا خشونت دیوانه وار تو

چنگ افکند به منحنی لخت شانه ها

باشد که نیش ناخن تیزت به جا نهد

بر شانه های سرخ تر از مس ، نشانه ها

بگذار تا در افکند از لرزه مورمور

سر پنجه ات به طاسک لغزان گوشتین

بگذار تا نوازش انگشت های تو

جاری شود ز ساق فروهشته برزمین

بگذار تا رسوخ کند موج های تو

در لانه ای که پونه در او هست و مار نیست

وانگه بر آن دو قرص بلورین فروتند

ابریشمی که هیچ در او پود و تار نیست

بگذار تا که شیطنت کودکانه ات

چندان شود که دست به زلف زنان زند

هر طره را به گرد گلویی در افکند

تنگ آنچنان کشد که نفس نیز بشکند

تا سر فرو برند پری پیکران در آب

تا لاشه های خیس بگندد در آفتاب

آه ای زلال گرم

ای آتش مذاب