ای چهره ی تو کودکی من

ایا به یاد داری ؟

در قاب کهنه ای که به دیوار خانه بود

نیزار ساحلی

با آن پرنده هایش چون نقطه ، روی نی

خطی در انتهای افق بود

من در شب بلند خیالم

با زورقی که در دل آن قاب

از سینه ی بر آمده ی آب می گذشت

پاروزنان به ساحل ، نزدیک می شدم

آنگه ، تو می رسیدی در هاله ی طلوع

آغوش می گشودی ، آسانتر از درخت

من در تو می غنودم ، چون موج بر زمین

کنون که می نشینی ، در قاب چشم تو

نیزار کودکی

با آن ستاره هایش چون نقطه های شب

خطی در انتهای زمان است

وین زورق نشسته به گل ، دیگر

چیزی به جز درنگ نمی داند

دست کسش بر آب نمی راند

وقتی که می روی

در قاب کوچکی که به دیوار خانه است

عکس تو ، خنده بر لب می ماند

وین کودکی که دیگر ، کودک نیست

اندوهگین به یاد تو می خواند

ای چهره ی تو کودکی من

گهواره ی عزیز تنت را

با لای لای ساعت بیدار سینه ات

در خلوت تمامی شب ها به من سپار

آه ای ز روزهای سفر کرده یادگار