با خویش می ستیزم کای سالخورده مرد

پس کی ز خواب خردی بیدار می شوی ؟

ایا ندیده ای که زمین ، زیر پای تو

سرسختی کهن را از دست داده است ؟

ایا ندیده ای که دهان دریچه ات

از بیم ، در برابر ظلمت گشاده است ؟

ایا ندیده ای که درختان و آب ها

در هر شکاف ساقه و در هر شیار موج

از چین گونه های تو تقلید کرده اند ؟

زاغان شام ، سهم تو را ز فروغ روز

دزدیده اند و پشت به خورشید کرده اند ؟

پس کی ز خواب خردی بیدار می شوی ؟

آن کس که در من است

آن کودکی که کارش پیوسته خفتن است

می گوید : ای رفیق

ما باد کاشتیم

ما را به خود گذار که توفان درو کنیم