سایه ی یک قلب بالدار

در شب مهتابی بهار

زمین را فراگرفت

تیرگی افتاد روی موی درختان

تیرگی افتاد روی چشم دریچه

تیرگی افتاد روی سینه ی دیوار

سستی خوابی که از آن سایه ی بزرگ تراوید

روی جماد اوفتاد

روی نبات اوفتاد

روی همه آدمیان اوفتاد

گفتند : این ، بی گمان خسوف بزرگی است

باید مس کوفت

باید با طشت مس به بام برآمد

وحشت آن قلب بالدار

در شب مهتابی بی بهار

جهان را گرفته بود

هیچکسی سر به سوی ماه نگرداند

جز یک کودک

کودکی از خواب خوش هراسان جسته

دید

یک مگس سبز روی ماه نشسته