کشیم از دل و جان عاشقانه منّت او

زنیم از دم او دم ز شکر نعمت او

کنون که وقت گل و نهضت گلستانست

شراب خوار سزاوار فضل و غفرانست

نگار مهر جبینم منزه است از عیب

به غمزه گفت مرا چون ز نخ کشید از جیب

اگر تو طالب حق و حقیقت دینی

نصیحتی کنمت از طریق خوش بینی

منم که شارب خمرم ز بامداد الست

منم که ساغر می دم به دم گرفته به دست

نگار سرو قدم از تعلّق است آزاد

محبتی ز محبت به جان و دل افتاد

دلا تو را چو نمانده است در زمانه ولی

به طرۀ نبی و جعد گیسوان علی

بنوش باده که دنیای دون به نیم جو است

(کمال) بین ز بصیرت کنون که سال نو است

مدام خرقۀ حافظ به باده در گرو است