بلبل دلشده از شوق رخ دلدارش

بشنو از خواجۀ شیراز کنون اسرارش

در سر رهگذر عشق تو وامق بکشند

از تفِ شمع رخت عاشق صادق بکشند

آن که دیده است ترا خانه کند دَر دل لعل

چون ز عشقت همه دم جان بکند در دل لعل

هر که اسرار خدا از لب آن یار شنود

بعد از آن دید که از فضل خداوند ودود

تا دلم بستۀآن زلف بت مشکین مو است

کار من بس به جهان خواندن این بیت نکوست

باید اول به سر دار چو منصور شوی

اگر از دیدن جز روی خدا کور شوی

تا که باشد ز خودی از تو نشان و اثری

لحظه ای از ره دل کن سوی جانان سفری

عقد و پیمان شهنشاه زمان را مگسل

این سخن جملۀ حق است نباشد باطل

آن که ازکوی خرابات نگردیده آگاه

می ندانست که از فیض مسیحا دم شاه

جانم از نور جمالت چو پٌر آذر شده بود

چشم تاریک « کمال » از تو منوّر شده بود