کور بینا شود از رایحۀ پیرهنش

یا رب آن نوگل خندان که سپردی به منش

کی جدا لحظه ای از صاحب کاشانه بود

همره اوست دلم باد به هر جا که رود

خبر آرید از آن دلبر با صدق و صفا

گر به سرمنزل سلمی رسی ای باد صبا

یاد کن از کرم خویش از این غرق گناه

به ادب نافه گشائی کن از آن زلف سیاه

گو تنم آتشی از نار جلالت دارد

گو دلم حق وفا با خط و خالت دارد

یاد او در دل ما مایۀ هر عیش و سرور

گر چه از کوی وفا گشت به صد مرحله دور

مهر بر لب زده از شوق خدا خاموشند

در مقامی که به یاد لب او مینوشند

بی گمان در دو جهان از رخ تو نور افروخت

عرض و مال از در میخانه نشاید اندوخت

آرزو می کند از حق همه دم روز وصال

هر که ترسد ز ملال انده عشقش نه حلال

رهبر عالمیان و ز حقش این سمت است

شعر حافظ همه بیت الغزل معرفت است