آن که از ساقی جان جان دمادم با اوست

آن پریچهره که وَجْهُ اللهِ اَعْظَم بااوست

دلبران مهر جهانتاب جهانند ولی

شاهدان نور دل و مونس جانند ولی

هر که از عشق رخ لیلی ما مجنون است

سخنانش همه این سرِّ دل پر خون است

شده از نور رخش مهر جهانتاب خجل

گشته پر نور دل از پرتو آن شمع چگل

شمس بر ذرّه نظر کرد خدا را یاران

یار من ترک حضر کرد خدا را یاران

آن که از قدرت او دور زند این افلاک

آن که از همّت او دامن هستی شد چاک

هر که افتاد ز زلفش گرهی در کارش

چون ( کمال ) از ره دل گفت چنین با یارش