لیک گفتار تو ثابت شدنش آسان نیست

گل بی خار به طرف چمن و بستان نیست

چون که بیش از دمی اندوه تو را مهمان نیست

همچو دور فلکی کز پی لیل است نهار

گریه چون ابر کند ، خنده نماید گلزار

اگر عاشق به گلی هیچ مزن طعنه به خار

همچو مرغی به قفس از عدم دانه بساز

دلت ار یافت جنون با دل دیوانه بساز

همچو مجنون شب و روز از غم جانانه بساز

عشق شیرین و فداکاری فرهاد چه شد

این همه دعوی بی مورد شداد چه شد

عدل کسری شه با معدلت و داد چه شد

ای بسا شیردلان قوی جنگ آور

ای بسا سرو قدان متناسب پیکر

ای بسا نغمه سرایان به از شهد و شکر

وندرین دار عدم چون گل پژمرده مباش

دل قوی دار دیگر بی دل و دل مرده مباش

رنج نابرده به فکر زر نابرده مباش

که بجان می خرد آن شعله شمع جانسوز

تا ببیند رخ آن شمع شبستان افروز

نرود تا نشود طعمۀ تیر دلدوز

هم ز سر چشمۀ عزت نکشیدی جامی

در کمند هوس همچون حیوان رامی

عمری اندر قفسی کی بری از دل کامی

خوش تر آید که شوی شیفته جاه و جلال

آن دیگر می کشد هر لحظه تراسوی زوال

این بود بی شک و تردید ز اقوال رجال