عشق او ما را به سوی حق کشید

چون خم زلفش دلم را تاب داد

وسوسۀ شیطان ز جانم دور شد

زان شراری بر دل و جانم فتاد

جانم از آن سر شراب حق چشید

مفتی هجرش قرار جنگ داد

نیست را از جذبۀ خود هست کرد

آتشش او را سوی جانان کشید

قامت زیباش پشتم را شکست

نور رویش گشت حل مشکلم

خواندم از رویش رموز دلبری

می برد دل از همه خلق خدا

کز غمش مجنون چنین شیدا شده

کوهکن را از غمش جانباز کرد

تا کشد محمود را از تیغ ناز

وامق از عشقش چنین شد دربدر

که دل و دین از کف رامین ربود

تا زلیخا را به رسوائی کشید

دین و دل برد از گروه عاشقان

بلکه دل بربود از هر خیر و شر

گل هم از بلبل بسی خونین جگر

تا که گریان گشت و نرد عشق باخت

هستم از توصیف آن من بس خجل

نور هستی از رخش تابنده شد

مهر هم بر ذره ای بنمود جود

پله پله تا ملاقات خدا

از زبانم راز دین جاری کند

عقل دوراندیش را رسوا کنم

عاشقان را همچو خود دل خون کنم

تا به ببیند هر کسی روی خدا

این معما را مگو با هیچکس

از «کمال» خویش بیزارت کنم