ساقیا می ده ز مینای جلال

بعد از آن جاری نما در بیخودی

من چه می گویم کنون ای شاه دل

از رگ گردن به من نزدیکتر

این که می گوید بگو بر گو که کیست؟

چون ندارم ز اختیارات اختیار

چونکه دانستم یقین فاعل تویی

من اگر گمراهم و گر مهتدی

موج دریای تو ای دریای جود

گاه بالا گاه پستم می کنی

گاه خندان گاه گریانم کنی

گه به مسجد می بری گه در کنشت

این همه فضل است و لطف است و سخا

هر چه هست آن موج های بحر توست

پس تو پیدایی ز لطف و قهر خویش

پس تویی عاشق به روی خویشتن

کیف مدالظل به قرآن شد گواه

حضرت سجاد (ع) زین العابدین

در ابی حمزه نمودی این دعا:

خیر تو نازل به سوی ما شود

او نداده شر خود نسبت به رب

عاشقان را این بود معیار کار

لیک می دانند باشد از خدا

این دعا را جمله شب های صیام

«کی خدای مخبر از سر و علن

که مباشر قلب من باشد به آن

می رسد بر من ز تو باشد یقین

پس کنی راضی مرا در زندگی

بر روان پاک آن نیکو امام

که به ما اسرار عشق آموخته

تا بدانیم از سر صدق و صفا

بعد از این از باده توحید ذات

ساقی جان را ز دل قربان شویم

لاجرم آن عاشقان پاک دل

در امام خویشتن فانی شدند

زین سبب فرمود شاه معنوی

(عاشقم بر لطف و بر قهرش به جد

سعدی فرزانه آن شیخ اجل

«خرمم چون این جهان خرم از اوست

من نگفتم جبر یا تفویض هست

که به جز او نیست موجودی دگر

این همه آثار لطف و قهر اوست

عارف ربّانی آن پیر هرات

گفت در ضمن مناجات خدا

(مجرمم لیک هستمی از دوستان

خواجه شیراز آن مجذوب حق

گفت: اگر چه نیست ما را اختیار

لیک من نیکو نگهدارم ادب

پس بدانید ای گروه با صفا

آرزو دارم که همواره «کمال»