ساقی جان شد ز جام دل پدید

تا مرا شد ساقی جان رهنما

عشق او بگرفت چون ملک دلم

چشم مستش تا شراب ناب داد

ابروان را خنجر آسا برکشید

مرده ای را از دمش احیا نمود

ساقیا از نو بده جامی شراب

آنچنانم مست کن از جام می

بعد از آن گویم ثنای فاطمه

فاطمه مرآت نور ایزدی

فاطمه زوجۀ علی مرتضی

فاطمه عرش خدا را زیب و زین

فاطمه آن جدۀ نه نور پاک

انبیاء از نور پاکش مستنیر

از وجودش خلق این افلاک شد

کمترین خدام او کروبیان

ماه و خور از نور او بگرفته نور

از ظهور نور، زهرا نام اوست

چونکه مفتوح است باب رحمتش

عارفان را پیشوا و رهبر است

نطق او نطق خدا عزّوجل

من چه گویم آنکه نور احمد است

سلسلۀ مویش کمند دلبریست

در کمند زلف آن مهر منیر

ای خدا زان سلسله موی نگار

تا شود آن سلسله پیوند دل

سلسلۀ مویش بدست ساقیان

گر خداوند جهان یاری کند

گر دهد ما را ز عشق خود شراب

مست و بیخود در جهان غوغا کنم

آتشی اندر جهان برپا کنم

خانۀ معشوق را سازم عیان

کعبه را بر حاجیان سازم پدید

نعرۀ «انی رَأَیتُ الحَق» زنم

عاقلان را عاشق و مجنون کنم

گویم ای سودائیان پر غرور

چونکه او خود را نهان کرده ز خلق

می نهد انگشت بر لب که مگو

بنده که بود تا ز مولی دم زند

ما همه فانی، ولی باقیست او

آنکه بینا شد دلش زمر خدا

رهنما و راه و مقصد بی شکی

مرد احول گشت از علت دوبین

«مولوی» آن شاهباز معنوی

«کر بخواهی همنشینی با خدا

مسجدی کاندر درون اولیاست

ای خنک آنکس که رست از ما و من

یافت اندر جان خود معبود خویش

پیش اقدامش چو خاک راه شد

ای خوشا روزی که چشمی پر گناه

جان خود را آنزمان سازد فدا

زین فدائی از جدائی وا رهد

بر«کمال» از جود ای مَه کن نظر

گر چه پشتش خم شد از بار گناه