باز ساقی جام دیگر ساز کرد

نرگس مستش شراب ناب داد

خنجر ابروش، چون خونریز شد

از رخ خود عاشقان را جام داد

عاشقان را داد از نو جام عشق

شد رجب ایام عشق عاشقان

جان جان ساقی است آن مست الست

آنچه می بینم در عالم مست اوست

کفر و ایمانست موی و روی او

خوان عامش رحمهٌ للعالمین

من چه گویم آن شراب ناب رب

این چنین فرمود مولانای دین

«عاشقم بر لطف و بر قهرش بجد

هر دو عالم از جمالش جلوه گر

عارفانش محو دریای وجود

کشتگانش غرق دریای فنا

لااِلهَ یعنی ایشان در فنا

فانی از خویشند و باقی از خدا

یک دو بیند شخص احول از شکی

آن صدا از نی ولی نبود ز نی

نائی اندر نی دمد نی بی صداست

می کشان از جام حق می می زنند

چشم ساقی می به رندان می دهد

خاصه روز بعثت آن شاه دین

رحمة للعالمین دریای جود

چون به شأنش آیت لولاک شد

چون ز لعل خود دُرِ معنی به سفت

«من بدم پیغمبر و مولای دین

اولین خلق خدا نور من است

نفس من باشد علی مرتضی

نور او با نور من چون واحد است

هر که رویش دیده، دیده روی من

هر که بیند در جهان روی مرا

چارده مظهر گرفتم از خدا

اول و هم آخر و اوسط منم

ساقی و مینا و جام و باده ام

اول و آخر محمد (ص) بوده ام

«هر که فانی شد به بحر جود من

ساقی ما آنکه باشد دلربا

چون علی موسی الرضا نور خداست

از جبینش نور یزدان منجلی است

خط و خالش خط قرآن مجید

گیسوانش گیسوانش مصطفی (ص)

عزم ره رفتن چو آن مولا کند

لعل او باشد شراب زنجبیل

چشم او میخانۀ روز الست

خال رویش مرکز کون و مکان

تیر مژگانش خدنگ دل شکافت

ای رفیقان اینکه این سان دلبر است

هست از عزت سلیمانی کریم

دامنش گیرید و ترک جان کنید

هر که شد در راه عشق او شهید

ای خوشا روزی که از الطاف شاه

من به خود گویم گران جانی مکن

باز می گویم سلیمانی غفور

زانکه جود اوست عین جود هو

بر «کمال» از جود احسان می کند