داستان دلربای مهر گفت

آمده از آتش عشقش بتاب

تا ز عشق جان خود بریان شده

مانده حیران در کمال خویشتن

خویش را در آتش دل سوخته

سال و ماه و هفته و لیل و نهار

لیلی خود بیند و مجنون شود

می کند از بهر او هر لحظه ناز

حیلۀ خود را ببر جائی دیگر

چون تو اندر عاشقی رسوا شوم

ای که دانی جملۀ اسرار من

ای که جسم و جان من موجود تست

فضل و جودت را نما بر من تمام

نشنوی از من سر موئی جواب

رو بمیر از خویشتن همچون (کمال)

تا یکی بینی مه و مهتاب را

هر چه می خواهد دلت از خود بیاب

هم دل و هم دلبر و دلداده باش

خالق خود باش و هم مخلوق خویش

بنگر از اقوال من احوال من

می نوازد او چنین این ساز را

می زند بر تار دل دمساز من

آب کن از آن دل چون سنگ را

می نوازد نغمه های بس لطیف

پر کند از صوت خود آفاق را

بشنوند از ساز جانان هر چه هست

از نوای صوت خود حیران شوند

زان نوای دلربا باشد مست

زین می گیرای ناب سرمدی

همچو من افتاده از خود بی خبر

مرده از خویش و شده زنده به او