بود استادی حکیم و با صفا

گاه و بیگه آن حکیم بی نظیر

هر زمان شاگرد را تعلیم داد

مدتی درسش بدین منوال بود

روزک چندی که با اینسان گذشت

از می توحید چون جامی چشید

مست گشت از جام توحید خدا

«کانچه هر جا مخفی است و ظاهر است

لیک گوشی بایدت از راه دل

حق به قرآنش وَ اِن مِن شَئی گفت

چون شدستی کر تو از باد هوی

پس تو اول دفع درد گوش کن

گفت شاگردش کجا یابم طبیب

گفت استادش نظر در خویش کن

غیر حق شافی که باشد ای فتی

پس دوای درد خود در خویش جوی

آب جوی از آب دریا شد پدید

هر کجا که بنگری آن با کمال