پوست را بگذار و پس بردار مغز

از خداوند حکیم دادگر:

تا کنم من هم به مثل خود تو را»

لاجرم گشتند از حق، حق نما

«دیدن من هست دیدار خدا»

خویشتن را زهل رحمت کرده است

بیعتت، بیعت به من باشد یقین»

هست یزدان از جمالش منجلی

گشته پیدا از رخش نور خدا

فانی اند اندر رضای مصطفی

لاجرم هر یک جمال ساقی اند

بیخود و مستانه در جانان رسید

مست روی دلبر جانانه اند

کشته از شمشیر حسن حیدراند

رسته اند از پرسش روز حساب

حق به جو در وجه ایشان والسلام

تا شوی مربوط با نور امام (ع)

هست اینجا نکته هائی بس دقیق

تا نیفتی اندر این ره در زیان

تا ز تطویلش نیابی درد سر

عشق عزت لیک شهوت ذلت است

شهوت آرد خودپسندی ای عمو

تا نیاید بذر خودبینی به بار

زین سبب همواره او فاسق بود

گم کند خویش و بیفتد بر زمین

که نداند عاشق مجنون بود

آن شهید حق به مستی مرده است

می زند چون عقربی با یار نیش

بهر نفع خویشتن گویا شود

آنچه شهوت گفت آندم آن کند

فرق بگذاری میان آن و این

پس اگر بشناختی آن شاه را

تا نباشد خلقتت نقض غرض

عاشق و می خواره و بینا شوی

دل دهی بر قامت دلجوی دل

گردی از اوهام کثرت ناامید

بینی اندر هر کجا نور وجود

تا دهم شرح دیگر بهر شما

می شناسم در جهان مرد خدا

او چو ما از دیدن حق کور نیست

معصیت ها حاجب دیدار ماست

این گناه خور نباشد ای غنی

از همه اجزای خود در بینش است

دم به دم تاریکی از دل پاک کن

که برد از دیده نور، از دل سرور

بهر حق، خاک ره درویش باش

گویمت آن کیست تا درویش نیست

تا بود پیدا خدائیّ خدا

جان خود را مملو از ایمان کنی

نور حق می افتد اندر قلب ما

لطف یزدان بود و کشف راز شد

تا تو را گردد رفیق و رهنما

لیک او را قدر خود بشناختی

برف هر کس شد به قدر بام خویش

حق به بین از او دیگر او را نه بین

آتش از آن در ظهور است ای شگفت

نیست از او غیر آتش در نظر

می زنی افغان به آوازی جلی

درس عشق از آهنی آموختم

گفت: ما را در میان سوز و ساز

راست باشد گر چه بینی ز آهنم»

که به حق واصل بد و خود ناپدید

«نیست اندر جبه ام الا خدا»

در میان عشق و سوز و شور گفت

پس اناالحق، حق مطلق می زدی

از می توحید حق زهری چشید

از می توحید شد مخمور خویش

یافتی از راه دل یار شفیق

تا ز یار خویشتن یابی حصول

تا به دریا پی بری از راه جو

تا شوی مخبر ز اصحاب وصال

تا که نشناسند او را غافلین

نیست مقصودم که رفته از جهان

دیده ای خواهم که باشد شه شناس

تا که نشناسد ورا هر شخص دون

تا که نشناسد ورا بیگانه ای

تا که نشناسد ورا هر ظالمی

که نگهدارش خدا زان صولت است

تا که نشناسیم او را ای فتی

گشته پنهان در میان آب و گل

صاحب کبر و غرور و کین مباش

هر که را دیدی بگو تو اوستی

سر خطی از عشق اللهت دهند

نیست فعلت رهنما و دستگیر

با بیانی دلنشین و معنوی

مردۀ این عالم و زندۀ خدا

تا رهی از آفت آخر زمان»

دامن آن نفس کش را سخت گیر

سرکشی ز استاد راد با خبر

تا به بینی ز ابتدا تا انتها

که یداللّه فوق ایدیهم بود

پیر حکمت گو حکیم است و خبیر

زانکه از نور نبی آمد پدید

نیستند از خلق برگردان ورق

دیدن او دیدن خالق شدست

رحمة للعالمیینش خواند از آن

روز دیدن، دیدن این روزن است

چون روی چون نبودت قلب بصیر

نام خود وان علی مولی نهاد

ابن عم من علی مولای اوست

بند رقیت ز پایت بر کند

شیر حقی، پهلوانی، پردلی

اندر آ در سایۀ نخل امید

کش نـتاند برد از ره ناقلی

سر مپیج از طاعت او هیچگاه

دیدۀ هر کور را روشن کند

روح سیمرغ است بس عالی مطاف

طالبان را می برد تا پیشگاه

هیچ آن را غایت و مقطع مجو

که ز نورش زنده اند انس و ملک

فهم کن واللّه اعلم بالصواب

برگزین تو سایۀ خاص خدا

خویشتن را مَخلصی انگیخته

تا رهی زان رنجش پنهان ستیز

سبق یابی بر هر آن کو سابق است

همچو موسی زیر حکم خضر رو

تا نگوید خضر رو هذا فراق

گر چه طفلی را کشد تو مو مکن

تا یداللّه فوق ایدیهم براند

زنده چه بود جان پایندش کند

از سر خود اندرین صحرا مرو

هم به عون و همت مردان رسید

دست او جز قبضۀ اللّه نیست

حاضران از غائبان بیشک به اند

پیش مهمان تا چه نعمت ها نهند

تا کسی که هست بیرون سوی در

آن ز اهل کشف و این زهل حجاب

ورنه مانی حلقه وار اندر برون

سست و ریزنده چو آب و گل مباش

پس کجا بی صیقل آئینه شوی