جمال ساقی وحدت همیشه تابانست

به جان ساقی مه رو هنوز عطشانست

که دل ز سوزش آن چون کباب بریانست

شراب در قدح دل همیشه خندانست

ز عشق، خاطر ما تا ابد پریشان است

کنون ز توبه کند توبه چون پشیمانست

چو بید بر سر ایمان خویش لرزانست

به رازهای جهان چشم ابر گریانست

مگر که سحر مبین صحنۀ گلستانست

بهانه اش گل و از عشق حق غزلخوانست

ندانم این همه آمد شدن چه دستانست

ببین که داغ دلش داغ عشق جانانست

به خلصه رفته و در کشف سرّ عرفانست

مگر وجود جهان وادی خموشانست

که جمله خلق بدانند او زمستانست

به سوی خویش همی پوید و خرامانست

ز نطق جملۀ عالم همی نمایانست

نگر که حق ز تو نزدیکتر زشریانست

توئی حقیقت عالم نه این و نه آنست

حجاب عاشق و معشوق رمز نسیانست

که خویشتن ز خود و خود ز خویش حیرانست

که نزد مرد خدا درد عین درمانست

ز شوق در قفس سینه قلب رقصانست

به دست او ز خداوند طُرفه فرمانست

امام بر همه عالم ز امر یزدانست

علی (ع) و را به حقیقت همیشه سلطانست

به ابن عمّم آن کس به عینه آنسانست

علی ولیّ خداوند و شاه شاهانست

مرا عطیه تبلیغ عین نقصانست

غبار مقدم تو تاج فرق رندانست

بریز یک دو سه ساغر که نیک ارزانست

به جای اشک، روان جوی خون به چشمانست

که وجه پاک خدا در نفوس پنهانست

مقیم ملک دل و نور چشم مردانست

غریق در کرم و مهر و جود و احسانست

کرامتی ز علی آن شه سخندانست

عنایتی ز خداوند حیّ سبحانست

خدای عزّ و جل در کلام قرآنست

ز باء بسمله تا سین درون فرقانست