ساقی بیار می که دلم مست حیدر است

می نوش کن ز نرگس شهلای می فروش

یک بوسه از لبان شکر بار مهوشان

یک جام می ز دست یداللهی علی (ع)

وجه خدا شراب به عشّاق می دهد

هر کس در آتش رخ او همچو شمع سوخت

بس روشن است قصّۀ زلف و رخ علی

نور علی است باعث ایجاد ماسوی

آن کس که دل به مهر علی بست تا ابد

عشق علی چو بر دل عاشق زند علم

هر کس به بحر عشق علی گشت غوطه ور

هر کس که خوانده نقش جمال محمدی

شکر خدا که شاه ولایت به عون حق

ای جان من فدای کف پای پاک او

هر کس که گشت بنده ای از بندگان او

ای دوستان به دشمن عشّاق مرتضی

هر کس که لاف عشق علی می زند ز جهل

با جهل خویشتن زده آتش به جان خویش

صوفی نما که دور شد از رحمت علی

با چشم دل نگر که به زیر لباس زرق

بنگر که دام بسته سر راه شیعیان

شیطان قیاس کرد و تکبّر که این چنین

ای کور شک و ظن تو در شاه اولیاء

عقل تو چیست ای متکبّر ز جهل خویش

مفتی چرا کنون نشود بر خران سوار

ای عاشقان به رقص در آئید جملگی

آن سروری که از ازل از جود کردگار

نوری که گشته در همه آفاق جلوه گر

عشق علی است عین شراباً طهور دل

ای جان جان که در دو جهان جلوه کرده ای

بهر خدا بریز شرابی به کام دل

تا در شرابخانۀ دل گشته ام مقیم

معشوق ما که جلوه ز دل می کند مدام

خرّم شد آن دلی که چو پروانه یا علی

ای خوش سری که مست علی گشته از ازل

هر کس که گشت خاک در دوستان تو

یا رب به حق روی علی شاه لا فتی

بر عاشقان ببخش ز دریای فضل خویش

گوید «کمال» با دل خندان ز شور و شوق

آن می که داد شاه ولایت به دوستان