مطرب مددی کن که دل از شوق کباب است

در ساغر ما ریز که این کار صواب است

آن را که ز هجر می گلرنگ خراب است

داروی دل بیدل ما بادۀ ناب است

یک ساغر می ریز که آن پیک شباب است

ما را نکشیدن به خدا عین عذاب است

کان جرعه مرا مغفرت روز حساب است

زیرا که هوی و هوسم نقش بر آب است

خوشتر ز دو صد بحر پر از قند و گلاب است

چون مولد آن ماه وش بسته نقاب است

سلطان سخا؛ بحر وفا؛ ام کتاب است

از اوست ایاب همه وانگاه ذهاب است

بر دشمن یزدان چو یکی تیر شهاب است

چون آتش سوزان همه در سوزش و تاب است

الهام جگرسوز نی و چنگ و رباب است

کو را همه دم در سفر مرگ شتاب است

چون صورت خورشید عیان پشت سحاب است

زان شاه دو کونین عیان امر و خطاب است

بر دوست بشیر آمد و بر خصم عتاب است

گر بت تویی این کار مرا عین ثواب است

هر چند که همواره بد اندیش به خواب است

عالم همه در پیش تو کمتر ز حباب است

جبریل به دربانیت همواره به باب است

آن احمق بی عاطفه کمتر ز دواب است

در پیش بصیران سخنش همچو سراب است

از رور ازل شاهد و حاضر به جواب است

دستش همه از خون دل خویش خضاب است

پس هستی من نیز مرا عین حجاب است

بر ذرّه ببخشای که کمتر ز تراب است

عفو و کرم و فضل تو بیرون ز نصاب است