آن که کرده ادعای رؤیت دلدار ما

آن که هر دم از زبان دیو الهامی گرفت

آن که شیطان جلوه گر شد از وجودش از ازل

آن که چشمش را بلای خودپرستی کور کرد

آن که دردریای شهوت غوطه ور شد روز و شب

آن که در بازار گیتی گشته قانع بر خزف

آن که چون خاری به پای جان خلد از روی کین

آن که چشمش کور شد از ناوک شهوت چسان

آن که با نیش زبانش قلب ما را رنجه کرد

آن که با تیغ عنادش گشت با ما حمله ور

گفت رویش دیده ام آری دروغی بس عجیب

گر تو رویش دیده ای پس از چه رو ای بدگهر

چون تو باشی از دل و جان منکر آثار او

گوش کر ، کی از زبان جمله اشیا بشنود

رؤیت دلدار ما با چشم سر مقدور نیست

چشم سر چه بود که بیند چهرۀ آن نازنین

چون که او ستر حیا را بردرانید عاقبت

ای ( کمال ) از درگهش تا کی تظلّم می کنی