بریز یک دو سه ساغر که نیک ارزان است

به جان ساقی مه رو هنوز عطشان است

دو چشم عاشق مسکین همیشه گریان است

عذار عارض ساقی چو خور نمایان است

بر آن دلی که ز شوق شراب بریان است

که اشک ریزد و در عین حال خندان است

دلش چو زلف عروس چمن پریشان است

که بانو ای حزین روز و شب غزلخوان است

بر آن دلی که ز عشق نگار حیران است

خراب نور خدا نور چشم مستان است

خوش آن سری که اسیر کمند مردان است

که در سراچۀ دل آشکار و پنهان است

بیا به میکده کاین جایگاه خوبان است

که آن شراب به کامت چو آب نیران است

دکان خرابۀ فرعون و دام شیطان است

ببوس پای کسی را که نور یزدان است

که اهرمن صفتی در لباس ایمان است

که در گدا صفتی بر دو کون سلطان است

که این شراب حقیقت خوراک انسان است

بیار باده که قلبم ز شوق لرزان است

که این ضعیف به خوان کریم مهمان است

که جبرئیل بر این خانه همچو دربان است

در آسمان حقیقت چو ماه تابان است

که عصمتش ز خداوند حیّ سبحان است

که قدر و منزلتش فوق عرش رحمان است

که از محبّت او قلب ما گلستان است

ظهور مغفرت حق و عین غفران است

محیط مرکز ایمان و جان قرآن است

که کمترین نعمش در بهشت رضوان است

که حشمتش به یقین برتر از سلیمان است

که رشک جنت فردوس بزم رندان است

که آسمان و زمین از نشاط رقصان است

همیشه چشم گدا خیره خیره بر خوان است

اگرچه حضرت او بحر فضل و احسان است

سراسر دو جهان پر ز نور عرفان است