زهی سپهر پناهی که فضل و دانش را

ز خاک کفش تو آنکس که تاج سر سازد

ز زنگبار عدم تا کنون برون نامد

تواضعی کن و در کار من نظر فرمای

بنیک محضری از مشتری فزون آیم

بخیره بدمشو از قول حاسدان با من

اگر عنایت تو با من این چنین باشد

لباس حرمت و جاهم چنان خلق گشتست

چنان شدست پراکنده این دل خونین

ز بیم دشمن هر گه که رای ناله کنم

جوی ز خرمن هستی من بکف ناید

اگر چه حالی از من فراغتی داری

نه هر که مهر گیاهی بباغ بنشاند

ز تو توقّع آن داشتم که بفزاید

تو آفتابی و من آب ، برکش از خاکم

برای کوری چرخ کبود را مگذار

مگر عقوبت یک رنگیست مالش من

یقین شناسی که در حقّ من هر آنچه کنی