سر فرازا چرا رها کردی

نه هر آنکس که چاکریّ تو یافت

بر فلک گر چه ماه و خورشیدند

در سرای توصد گران بیشند

هنر و فضل و شعر یکسونه

بر من از روزگار جور بسیست