بهای درنشود گم اگرچه در خاک است

که دست و دیده ی پاکیزه دامنان پاک است

که این دو اسبه ی ایام سخت چالاک است

تو هرقبا که بدوزی به قدر ادراک است

بگویمت که گریبان گل چرا چاک است

چنین که داس تو بر شاخه های این تاک است

فغان ز دوست که در دشمنی چه بی باک است

اگر چه از همه سو تند باد خاشاک است

کجایی ای که جهان از تو پر ز پژواک است

بنال سایه که هنگام شعر غمناک است

بیا که وقت صفیری ز پرده ی راک است