ما آبستنیم

در اندرون ِ ما

كودكی پیوسته زار می زند

در رستوران ها

در اجلاسیه ها

در تخت خواب ها...

گاهی كه خیلی جدی می شویم

در بحث ها و مجادله ها

دستان كوچكی از درون

دل و روده ی ما را چنگ می زند

گلیم حرف باف شاعران

به پشیزی نمی ارزد

تلخ می شود دهان روح

به وقت بیان حرف های بی معنی

كتمان كنید چون عروسان ِ نو شكم ِ بی خدا

اما این یكی جز با مرگ زائو كورتاژ نمی شود.