روی زیبا چون تماشا را به گلزار آورد

گر صبا از زلف او بویی به سوی چین برد

کار بوی زلف او دارد که هنگام صبوح

اگر بیفشاند سر زلف پریشان صبحگاه

ور نگارد صورتش نقاش در بتخانه یی

سوی زلفش می فرستادم صبا را تا مگر

نی خیال است این باگر بگذرد بر زلف او

چشم مستش تاکند بنیاد عقل و دین خراب

گر همام از چشم مستش بی خبر گردد رو است