آرام کرد از دل و صبر و قرار کوچ

زین سان نبود ناگهش اندر شمار کوچ

باشد که بعد ازین نکند آن نگار کوچ

تا بر جمال او نشا ند غبار کوچ

سرو روان اگر کند از جویبار کوچ

از منزلی که کردهای از وی تو پار کوچ

خورشید اگر کند به مثل صد هزار کوچ

آن کس که چون تویی کندش از کنار کوچ

رسمی ست این که گل کند از نزدخارکوچ

یعنی روا بود که کنم در خمار کوچ

معذور دار نیست مرا اختیار کوچ