که چه باشد که ز خورشید بسی خوبتر است

ور نه این حسن نه اندازه روی بشر است

هر دو را از لب شیرینت گذار بر شکر است

بجز افسانه عشق تو همه دردسر است

یا از آیینه که از عکس رخت بی خبر است