که می گوید که هست این صورت از گل

نه انسان گر ملک روی تو بیند

سعادت باد رویت را در آن روز

تماشا را به روز حشر رضوان

لب میگون و چشم نیم مستت

مغان خورشید را زان می پرستند

سر دیوانگی دارد خردمند

بجز افسانه حسنت نگویند

همام از بندگی دارد توقع