نبود خلاص ما را ز دو چشم شوخ شنگش

هوس شکار دارد منم از جهان و جانی

همه را خیال بودی که مگر دهن ندارد

شدم آن چنان ز مستی که به دوش می برندم

قدمی به دیدن ما نهد مگر به سالی

پسر ما و آستانش که کم از سگی نباشم

به همام التفاتی نکند زکبر باری