ای قامت بلند مقدس

جاودان

ای مرمر سپید

ای پاکی مجرد پنهان

در انجماد سنگ

من عابدانه دردل محراب سرد شب

بدرود با خدای کهن گفتم

هرگز کسی نگفته سپاس تو

این گونه صادقانه که منگفتم

دیگر مرا

با این عذاب دوزخیت مگذار

مهر سکوت را

زین سنگواره لب سرد سنگیت بردار

از این نگاه سرد

با چشمهای سنگی تو

دلگیر می شوم

ای آفریده من

آری تو جاودانه جوانی

من پیر می شوم

در این شبان تیره و تار اینک

ای مرمر بلند سپید

تندیس دستپرور من

پرداختم تو را

با این شگرف تیشه اندیشه

در طول سالیان که چه بر من رفت

باواژه های ناب

در معبد خیالی خود ساختم تو را

اما ای آفریده من

نه

ای خود تو آفریده مرا اینک

با من چه می کنی ؟