اندک نسیمی از سر افسوس

چندان که برگ برگ درختان باغ را

با سوزناک زمزمه ای آشنا کند

خاموشی شگرف

ابهام پر ابهت دریا را

مغشوش کرده است

ما

چون م اهیان فتاده به دریا

بر آبها رها

با ضربه های موج ز هم دور می شویم

با بازوان باز

امواج آب را

تسخیر می کنیم

مغرور می شویم

اما

ناگه اگر دوباره به هذیان شود دچار

دریای نیلگون

بر ما چه می رود

چونماهیان فتاده به دریا

بر موجها رها ؟