شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
شمارهٔ ۹۰۲
حکیم نزاری
حکیم نزاری( غزلیات )
46

شمارهٔ ۹۰۲

پنجاه سال خون دلِ رز مکیده ایم
جان را چو جانِ خویش به جان پروریده ایم
نزدیکِ عقل هیچ دگر نیست جانِ جان
جزمی که ما به تجربه این جا رسیده ایم
از جامِ باده بارکشی ساختیم وزو
رخت وقت به منزلِ اخوان کشیده ایم
از همّتِ بلند بر آورده ایم سر
از جیبِ سدره گرچه به قامت خمیده ایم
از موسی و عصاش قیاسی گرفته ایم
وز خضر و آبِ چشمه رموزی شنیده ایم
لیکن نمی توان که توانیم گفت باز
دانی چرا که محرمِ رازی ندیده ایم
هرگز قیاس ورای حجابِ به حق نشد
این پرده دیر شد که به هم بر دریده ایم
گرما به رایِ خویش رویم از قفایِ خویش
از خود چو کِرمِ پیله به خود بر تنیده ایم
مستِ الست آمده و مست می رویم
از جرعه یی کز اولِ مبدا چشیده ایم
دوش از ورایِ سدره سروشی به عقل گفت
مستانِ عشق را به جهان برگزیده ایم
تا رستخیز دبدبه ی عشق ما زند
صوری که بر زبانِ نزاری دمیده ایم