نگار من که بود ترک و غمزه چندانش

چو کودک از پی پستان مکیدن مادر

ز شوق تیغ دگر، صید نیم کشت مرا

به عهد زلف تو گر ذوق کافری این است

تبارک الله ازان رخ، کز آسمان آیند

زند به ریش دل سینه خستگان ناخن

ز بیم دعوی حسن، آفتاب می لرزد

به درج فیض عجب گوهری ست گوهر عشق

ز درد عشق چه لذت بود دل آن را

ز لذت دو جهانش چه بهره خواهد بود

شهید عشق نباشد به کیش اهل وفا

ز هول صبح قیامت کجا خبر دارد

ز درد عشق بتان محض لذتم قدسی